wanhopig op zoek naar de liefde

Wanhopig op zoek naar de liefde

Een meisje wandelde
door het park
Ze lachte naar de kinderen
en keek naar de eendjes
één voor één

Niets aan de hand
Of toch?

Haar hartje huilde
Haar liefste vriend
had haar
iets verteld

Het meisje zag hem
steeds weer
in haar droom

Hij huilde zachtjes
zo zachtjes
dat niemand het zag

Ze merkte dat hij
iets wou zeggen

Maar wat?

Toen ze hem
zag en eens goed bekeek
merkte ze iets

Hij fluisterde
en trok haar
dicht tegen hem aan

Het enige
wat het meisje hoorde
was dit:
‘Liefde, oh, die liefde toch!’
‘Hou van me!’

Het meisje verstond het eerst niet
Maar toen ze nog ’s naar hem keek
zei hij dit: ‘liefde, wat is de liefde mooi!’

‘oh nee’ dacht ze, ‘hij heeft een liefje’
en ook ‘en ik dan’ ‘ben ik niet zijn liefje’

een dag later belde hij haar op
en vroeg iets aan haar
‘heb je zin om ’s af te spreken’
‘ja,’ zei het meisje
‘we kunnen naar het park gaan’
stelde de jongen voor

‘goed’ zei het meisje
‘fijn’ dacht de jongen

en toen
tussen de bomen,
de eendjes en de kinderen
weerklonk
een zacht melodie
‘liefje, hou van me’
‘ik hou van je’ fluisterde het meisje

daar ontstond de kleine liefde
en het kleine verdriet
maakte plaats
voor iets groots
dat hen beiden omhelsden

athilja
6 januari 2006